Maandelijks publiceren wij, het team van Project Niet Oké, een online magazine over allerlei soorten geestelijke ziektes en de stigma erom heen.
In deze issue van augustus gaat het over 'depressie' en de stigma. We hebben reviews over boeken, interviews, persoonlijke ervaringen en nog veel meer dus lees het allemaal hier in Verwelken!
STIGMA'S
Wat zijn ze? Wie heeft ze? Wat zijn mythes en wat zijn feiten?
Een stigma is een schandevlek of brandmerk dat aan een bepaald persoon, een groep personen of aan een zaak wordt gekoppeld. Een stigma kan ook een vooroordeel zijn dat leeft bij een bevolkingsgroep.
Waarom zijn stigma's zo negatief? Vaak omdat ze fout zijn en met vooroordelen een negatieve connotatie krijgen.
COLOFON
Maandelijks publiceren wij, het team van Project Niet Oké, een online magazine over allerlei soorten geestlijke ziektes en de stigma erom heen.
In deze issue van augustus gaat het over 'depressie' en de stigma. We hebben reviews over boeken, interviews, persoonlijke ervaringen en nog veel meer dus lees het allemaal hier in Verwelken!
HOOFD DIRECTEUR (OPRICHTER) ISA hesitantstardust
ART DIRECTOR (COVER) XIN onverschrokken
BANNERS SieglindeVdb
EDITORS MayleneHunt Lisaaatjuuuh B00kl0ver314 Ocean_Thoughts SieglindeVdb hesitantstardust onverschrokken
(wattpad gebruikersnamen)
KORTVERHAAL ''WEGGEZAKT IN DE DUISTERNIS''
Het leven van de ooit zo vrolijke Elisabeth verandert steeds meer in een nachtmerrie. Alles lijkt fout te lopen en ze begint zich steeds meer en meer op te sluiten in haar kamer. Ze begint te spijbelen van school, wil met niemand nog praten en ligt soms een dag gewoon op haar bed als voor dood voor zich uit te staren. Ze is depressief, kan iemand haar helpen of zal ze voor eeuwig in deze duisternis ronddwalen?
Elisabeth, een mooi jong meisje, vrolijk en het zonnetje in huis. Haar gedachten, afschuwelijke dingen, somber en donkerder dan de nacht.
Het begon eigenlijk allemaal, ja, wanneer begon het? Elisabeth kende het antwoord zelf niet zo goed op deze vraag. Het kwam er niet in een klap, het was een reeks van gebeurtenissen die elkaar opvolgden en haar langzaam maakten tot wie ze nu is.
Wel is zeker dat ze er pas sinds een maand achtergekomen is. Verschillende mensen hadden haar al gezegd dat ze 'anders' deed. Ze geloofde hen niet. Tot ze een maand geleden het zelf ondervond.
Ze was met haar vriendinnen door de stad aan het wandelen, toen ze voorbij de kermis liepen. Meteen schoten er een aantal herinneringen door haar hoofd die haar een stekende hoofdpijn bezorgde. Ze begon sneller te ademen en veel meer herinnerde ze er zich niet meer van. Achteraf hadden ze haar verteld dat ze begon te hyperventileren. Iedereen wilde weten waarom, maar daar kon ze eigenlijk niet echt een antwoord op geven.
Toen ze de volgende dag met haar school op medisch onderzoek moest, had ze het daar bij die dokters voorzichtig aangekaart. Zij hadden uitgelegd dat ze misschien depressief was en eens een dokter moest raadplegen.
Tot die tijd had Elisabeth geweten dat er iets niet helemaal oké was, maar ze had het niet willen toegeven. Nu nog fluisterde ze tegen zichzelf dat ze helemaal geen probleem heeft. Uiteindelijk is ze onder ogen gekomen dat ze zichzelf voorloog en gaf ze het toe, dat er iets niet klopte. Oké, dan was de eerste stap gezet, toch?
Ze dacht dat ze zich nu beter ging voelen, maar het tegendeel was waar. Nu ze het had toegegeven, ging ze enkel bergafwaarts.
"Elisabeth, waarom ben je zo triestig?" Haar moeders stem klonk bezorgd. Elisabeth wilde wel antwoorden, maar kende het antwoord zelf niet. "Je kunt toch niet om niets triest zijn", had haar moeder gezegd. Die woorden maakte haar niet bepaald vrolijker. Was ze dan de enige die dit voelde?
Ze besloot wat na te denken en spijbelde enkele dagen.
"Mama, ik heb een vraagje. Of ja, moet je iets zeggen." "Niet nu, ik ben bezig."
"Mama kan ik je even spreken?" "Ja, rap dan." Zo ging het toch niet? Ze had nood aan een echt goed gesprek met iemand.
"Mama, ik voel mij niet zo goed." "Ben je ziek?" "Nee, ik bedoel, ik voel me niet zo goed in mijn vel." "Wat is er gebeurd dan?" "Niets, maar het is gewoon. Ik voel me somber en-" "Hoe kan je je nu om niets slecht voelen?" Hier was geen beginnen aan. Niemand begreep haar.
Op school was ze altijd al een muurplant geweest. Ze had wel goede vriendinnen, maar hun leven leek door te gaan, terwijl dat van haar stilstond. Ze gingen steeds minder met haar om, omdat ze vonden dat ze negatief ingesteld was en dus in plaats van haar zich positief te laten voelen, vertrokken ze en deden daarmee het omgekeerde.
Op een gegeven moment zag ze een bericht op Facebook verschijnen van een klasgenoot. "Ik moet er even tussenuit. Misschien zie ik jullie ooit nog eens. Neem dit niet persoonlijk op."
Op school hoorde ze al snel verhalen rondgaan van 'Is ie nu midden in het schooljaar op vakantie vertrokken?' en 'Is hij van school veranderd?'.
Was ze de enige die doorhad dat er iets niet klopte? Ze had namelijk al een hele tijd geleden ook zo een bericht geschreven, maar nooit verstuurt. Ze besloot hem dus te sms'en.
"Hoi, hoe gaat het? Elisabeth"
"Waarom stuur je me?"
"Omdat ik me afvroeg hoe het met je ging. Je bericht was namelijk niet echt positief."
"Alsof jou dat iets uitmaakt."
"Ja, je bent een klasgenoot! En antwoord nu gewoon." Hij ontweek haar bericht zo goed mogelijk.
"Slecht. En denk maar niet dat je me kunt helpen, niemand kan dat."
"Waarom niet?"
"Omdat niemand mij begrijpt!"
"Dan kun je net zo goed je verhaal doen"
Hij vertelde hoe hij al een tijd depressief was en hij school niet meer aankon. Dat hij hulp gezocht had -achter zijn moeder haar rug- maar die niets hielp. Gedurende heel zijn verhaal had ze hem laten vertellen en hem niet onderbroken.
"Zie je wel, je snapt me ook niet. Geeft niet, niet jouw fout."
"Misschien snap ik wel meer dan je denkt."
"Zeg je alleen maar om me goed te laten voelen. Maar enkel mensen die het zelf ook meemaken snappen het, toch bedankt."
"En als ik nu zeg dat ik wel degelijk snap hoe je je voelt?"
Hij zweeg even en dan viel zijn frank.
"Ben jij ook-?"
"Jep"
Dat was het begin van een betere periode in beide van hun levens. Ze gingen meer met elkaar om en gingen beide terug naar school. Ze hadden nu alle twee iemand die hun begreep en waartegen ze alles konden vertellen.
Samen vochten ze tegen datgene dat dreigde hun beide levens overhoop te gooien. Het was een strijd met vallen en opstaan, maar vooral elkaar steunen in de diepte punten.
WAT JE MOET WETEN/ WAT TE DOEN
Wat is het en hoe komt het?
Een depressie is onderdeel van een stemmingsstoornis. Depressie is niet hetzelfde als "gewoon neerslachtig" of "somber", het is een psychische stoornis, waarbij de getroffene lijdt aan dagelijkse neerslachtigheid voor een langere tijd.
Je hebt nergens meer zin in, niets is leuk. Je bent constant moe en gespannen. Je wordt lusteloos, rusteloos en je hebt geen kracht meer om iets te ondernemen, zoals sociale contacten onderhouden. Als deze symptomen langer dan twee weken aanhouden, wordt het gesproken van een depressie.
De oorzaak van een depressie verschilt erg per persoon. Sommige mensen hebben door ingrijpende (sociale) gebeurtenissen of nare ervaringen in hun jeugd depressieve gevoelens ontwikkeld. Andere mensen hebben het gevoel dat ze 'zonder reden' depressief zijn. Het is erg frustrerend als je niet weet waarom je je zo somber voelt. Je kan aanleg hebben voor een depressie. In de ene familie komen depressies meer voor dan in de andere.
Belangrijkste kenmerken van een depressie
· Neerslachtigheid / somberheid
· Interesseverlies
· Een gevoel van waardeloosheid en hopeloosheid
· Slaapproblemen
· Erg vermoeid en weinig energie
· Eetproblemen (veel of juist weinig eten)
· Duidelijke gewichtsverandering
· Plotselinge paniek of angstgevoelens
· Snel geïrriteerd zijn
· Rusteloosheid of juist traagheid
· Rusteloosheid of juist traagheid
· Besluiteloosheid
· Schuldgevoelens
· Concentratieproblemen
· Verwaarlozing van sociale contacten
· Terugkerende gedachten aan de dood of
Welke vormen?
Er is niet zoiets als een soort depressie. Er zijn meerdere en hieronder staan verschillende vormen met een kleine uitleg.
Chronische depressie
Een chronische depressie is een minder intense, langdurige vorm van . Sommige chronische depressieven hebben het grootste deel van hun leven last van een grijs-grauwe toestand. Hulpverleners noemen deze vorm van depressie ook wel . Dat betekent letterlijk "ontregeld gemoed".
Prenatale depressie
Prenatale depressie is een depressie tijdens de zwangerschap.
Postnatale Depressie
Postnatale depressie is een depressie na de bevalling.
Geagiteerde depressie
Een geagiteerde depressie is een onaangename vorm van veel opwinding. Iemand die last heeft van geagiteerde depressie kan zichzelf opgewonden voelen, maar ook verward zijn, zich prikkelbaar of gespannen voelen. Een geagiteerde depressie kan plotseling of over een lange tijd opkomen. Een dergelijke depressie kan slechts een paar minuten duren maar kan ook weken of maanden duren. De kans hierop kan worden verhoogd door pijn, koorts en stress.
Psychotische depressie
Bij een psychotische depressie komen naast depressieve en manische symptomen psychotische verschijnselen (wanen of hallucinaties) voor. Het is één van de meest ernstige vormen van depressie. In het verleden werd een dergelijke depressie ook wel een melancholie genoemd.
Wanneer de zon schijnt, zijn veel mensen vrolijker en vriendelijker dan wanneer het regent. Zodra in september of oktober de herfststormen beginnen, gaan veel mensen zich neerslachtiger voelen en kunnen zelfs krijgen. Meestal is het geen echte depressie, maar een lichte vorm ervan. Dat wordt ook wel aangeduid met de termen of een 'winterdipje'. Sommige mensen ervaren echter dusdanig zware klachten, dat zij wel last hebben van een heuse 'winterdepressie'.
Stigma's rondom depressie
1. Als je depressief bent, ben je labiel en zwak Depressief zijn heeft niets met sterk of zwak zijn te maken. Misschien is het juist wel zo dat je enorm sterk bent of heb je te lang gedaan, alsof je nooit zwak mag zijn. Nee, je bent niet labiel of zwak. Jij bent jij, laat nooit iemand je dit aanpraten.
2. Als je depressief bent, weet je niet wat je doet Soms wordt er gesproken over iemand die depressief is, alsof deze persoon niet meer weet wat hij of zij doet, alsof hij of zij ontoerekeningsvatbaar is. Wanneer iemand te maken heeft met de donkere somberheid van depressie is dat niet het geval. Je kan nog gewoon nadenken en bent er met je volle verstand bij. Wel heb je een donkere bril op. Je ziet de dingen negatief in, voelt je hopeloos en futloos. Dat houdt niet in dat je niet meer weet wat je doet of niet verantwoordelijk gesteld kunt worden voor je gedrag of opmerkingen. Wel heeft de depressie een grote invloed op de dingen die je doet en hoe je daarover denkt. Maar je bent niet 'gek', omdat je met deze psychische problemen kampt.
3. Als je depressief bent, wil je dood In sommige gevallen is er naast de depressieve gevoelens sprake van suïcidale gedachten als uitweg voor de somberheid. Maar de meeste mensen met een depressie zijn niet suïcidaal. Depressie gaat over hele zware, donkere dagen. Als je eraan lijdt wil je niet dood, maar je vindt het leven op het moment dat je aan de depressie lijdt ook niet zo leuk als je had gehoopt. Je bent de hoop soms verloren op dat het beter wordt en het leven voelt uitzichtloos. Het is niet zo dat iedereen die depressief is zelfmoord wil plegen of die gedachtes heeft.
4. Als je depressief bent, doe je dat zelf Natuurlijk kun je hulpverlening toelaten in je leven en aan de bel trekken bij je omgeving, de huisarts of je partner. Je kunt ook medicijnen slikken en . Maar je kunt er niets aan doen dat je deze depressie hebt gekregen. Een depressie overkomt je en is niet iets waarvoor je zelf kiest. Je kunt wel de keuze maken om hulp toe te laten en er aan te werken, maar dat betekent niet dat je er binnen drie dagen ook weer vanaf bent. Depressie is geen keuze.
5. Als je een depressie hebt, ga je de deur niet meer uit Wanneer je te maken hebt met grote somberheid, zoals bij een depressie, heb je in veel gevallen moeite om je te zetten tot activiteiten. Dit zorgt er eigenlijk voor dat je nog meer in de depressie verzonken raakt. Toch is het niet zo dat iedereen met een depressie maandenlang in een donkere kamer met de gordijnen dicht op bed ligt. Veel van die mensen gaan gewoon naar school, bezoeken verjaardagen of voeren huishoudelijke taken uit. Wel gaat dit vaak gepaard met grote weerstand of moeten zij zichzelf echt vooruit slepen om zich te zetten tot die taken. Dingen die vanzelfsprekend lijken, zoals boodschappen doen of uit eten gaan met vrienden, worden hele zware opgaven. Toch houden veel mensen die een depressie hebben dit nog lang vol. Een depressie is dan ook vaak lange tijd onzichtbaar voor de buitenwereld, omdat het zich vooral afspeelt in het hoofd. Juist actief blijven kan ook helpen de depressie weer snel te laten verdwijnen of terugval te voorkomen.
6. Als je depressief bent, ben je niet meer vrolijk Vaak denken mensen dat als je een depressie hebt, je helemaal geen leuke dingen meer doet en niet meer kan lachen. Dat is niet het geval. Veel mensen proberen die leuke dingen nog steeds of slepen zichzelf er gewoon naartoe, omdat ze anderen niet teleur willen stellen. Er zijn ook mensen die een depressie hebben en die eigenlijk alleen op die leuke momenten blij zijn, maar zodra die over zijn, weer in een enorm diep gat vallen van somberheid. Als je depressief bent, kan het ook zo zijn dat je heel uitgelaten en overdreven lacherig bent. Je zet een masker op, om jezelf en anderen voor de gek te houden. Misschien omdat je gewoon heel graag even niet depressief wilt zijn of omdat je niet wilt dat anderen het zien. Iemand met een depressie kan dus gewoon lachen of af en toe een leuke middag hebben.
7. Als je depressief bent, kun je niet werken of naar school Je kunt heel veel moeite hebben om je bed uit te komen en met lood in de schoenen naar je werk vertrekken, maar toch zetten heel veel mensen met een depressie zich dagelijks in voor die activiteiten. Het probleem is eigenlijk alleen dat dit een enorm zware opgave is en ze er niet zoveel plezier meer in beleven als voorheen. In sommige gevallen lijdt hun werk of schoolprestaties er onder, maar ook dit is niet altijd het geval. Juist die dagelijkse activiteiten en bezig blijven kan voorkomen dat de depressie erger wordt, deze helpen tegengaan en terugval voorkomen.
8. Egoïstisch Als je depressief bent, dan word je wereld vaak heel klein. Je bent alleen met je eigen gedachten en na verloop van tijd kan het zo zijn dat alles daar nog om lijkt te draaien, maar dit betekent niet dat mensen met een depressie egoïstisch zijn of niet om anderen geven, integendeel. Vaak is juist te zien dat zij heel veel om anderen gegeven en zich zelfs, meer dan goed voor hen is, zorgen maken om anderen.
9. Aandachtzoeker Niemand wil gezien worden als een aandachtzoeker, ook mensen met een depressie niet. Aandacht zal dan ook niet de oorzaak zijn van een depressie. Wel kan het zo zijn dat iemand behoefte heeft aan aandacht, maar dan niet in de negatieve zin van dat woord. Aandacht zoeken klinkt alsof iemand wanhopig op zoek is naar iedere vorm van aandacht, terwijl behoefte aan aandacht er in de praktijk natuurlijk ook heel anders uit kan zien. Mensen kunnen ook behoefte hebben aan erkenning, liefde en genegenheid. Dit zou je op een bepaalde manier aandacht kunnen noemen, maar is een stuk minder negatief beladen.
10. Emo Omdat een depressie geassocieerd wordt met somberheid, associëren we het automatisch ook met negativiteit en donkere, sombere mensen. Veel mensen denken daarbij weer aan ''emo's'', terwijl dit helemaal niet zo hoeft te zijn. Mensen die zich op een bepaalde manier kleden hoeven immers helemaal niet depressief te zijn en aan de andere kant is het ook zo dat daarmee een hele grote groep niet gezien wordt. Er zijn immers genoeg mensen met een depressie bij wie je aan de buitenkant niets kunt zien. Zij zien er altijd netjes en verzorgd uit en hebben misschien wel mooie en vrolijke kleding aan. Dit betekent niet dat zij niet depressief kunnen zijn.
Wat kan je zelf doen?
Sombere gevoelens verdwijnen vaak vanzelf maar het kan zijn dat je je somber blijft voelen. Niemand kan je opvrolijken, niets interesseert je meer. Je voelt je leeg en futloos. Als zo'n sombere bui blijft aanhouden, kan het zijn dat je een hebt. Als je klachten langer dan twee weken duren is het goed om actie te ondernemen. Hoe langer je last van somberheid houdt, hoe erger je klachten kunnen worden.
· Neem je sombere gevoelens serieus. Denk niet: 'Er is niks aan de hand'.
· Praat met je partner, familie en vrienden over je gevoelens.
· Hij of zij bespreekt met je hoe je je depressieve klachten kunt aanpakken en verwijst je eventueel door naar een psycholoog.
· Houd regelmaat in je leven. Sta op tijd op, eet op regelmatige tijden en ga op tijd naar bed.
· Ga elke dag een stuk fietsen of wandelen. Bewegen helpt tegen depressieve gevoelens.
· Doe om meer rust in lichaam en gedachten te krijgen.
· Blijf mensen opzoeken, zelfs als je er geen zin in hebt.
· Schrijf het van je af
Wat kan je voor een ander doen?
Je kan natuurlijk ook een ander helpen, maar weet dat dit een zware taak is en als je eenmaal ja hebt gezegd, kan je niet zomaar terugkrabbelen. Doe dit niet zomaar en bespreek het eventueel met een volwassene.
Mocht je het toch willen, zijn hier wat tips.
Tips om iemand met een depressie te steunen
· Lees zoveel mogelijk over depressie.
· Houd contact met je depressieve vriend, vriendin of familielid. Met iets simpels, zoals een wandelingetje of winkelen, voorkom je al dat hij of zij geïsoleerd raakt.
· Geef "onvoorwaardelijke" steun aan iemand die depressief is, maak duidelijk dat het niet uitmaakt hoe je naaste zich voelt of gedraagt, dat dit geen invloed heeft op jullie vriendschap, band of relatie.
· Probeer met elkaar te blijven praten maar leg geen nadruk op praten. Samen zijn kan soms al genoeg zijn.
· Luister met aandacht, vermijd kritiek en vraag geen aandacht voor de eigen problemen die de depressie van iemand anders bij je oproept of veroorzaakt.
· Geef zo weinig mogelijk goedbedoelde adviezen. Dat blijkt bij mensen met een depressie averechts te werken.
· Accepteer dat hij of zij weinig kan, vooral in de eerste tijd en moeite heeft om ergens toe te komen.
· Word niet boos om vergeetachtigheid en slecht luisteren en moeheid want dat zijn symptomen van de depressie en geen onwil. Je mag er natuurlijk wel met elkaar over praten en samen oplossingen proberen te vinden.
· Wees niet te kritisch over zaken die misgaan of taken die blijven liggen. Als je depressief bent heb je een overmaat aan zelfkritiek en een gevoel van waardeloosheid. Een kritische houding van de omgeving is daarom extra pijnlijk.
· Let op mogelijk gevaar voor gedachten over suicide, geef ruimte en vertrouwen om ook over dit soort onderwerpen te praten. Adviseer tijdig professionele hulp als er sprake is van dit soort gedachten.
· Prijs iedere vooruitgang, hoe klein ook. Blijf positief en probeer daarin "echt" te blijven.
· Steun de persoon om in behandeling te gaan of de adviezen van de deskundige serieus te nemen. Ga zo mogelijk mee met de betrokkene naar de huisarts of GGZ hulpverlener.
Steun voor jezelf
· Houd ook contact met anderen. Het is belangrijk dat je zelf af en toe ook je hart lucht bij iemand anders.
· Probeer je eventuele gevoelens van onmacht of boosheid vanwege de situatie te aanvaarden maar bespreek deze met iemand anders. Laat ze niet merken ten opzichte van je naaste.
· Geef je grenzen aan. Helpen betekent niet dat je alle taken overneemt. Geef duidelijk aan tot waar je kunt gaan.
· Blijf je eigen dingen doen. Zorg dat je ook plezier hebt en ontspant. Die lucht heb je nodig: zo voorkom je dat je zelf overbelast raakt. Roep hulp in van anderen als dat nodig is en zorg voor ontspanning.
Statistieken
- 1 op de vijf mensen is depressief
- 1 op de 20 volwassenen maakte een depressie mee vorig jaar
- Jongeren (mensen tussen de 18 en 24) zijn het vaakst depressief
- 50% herstelt binnen 3 maanden
- 20% is chronisch depressief
PERSOONLIJKE ERVARINGEN
Hey! Ik ben Lisa. Ik ben 15 jaar oud en ik heb depressie. Al bijna een jaar.
Depressie is enorm naar. En ik denk dat de meeste mensen zonder depressie niet weten hoe het ons dagelijks leven kan veranderen en hoe lastig het ons soms gemaakt wordt door anderen die er te weinig over weten. Vandaar dat ik ook zo graag mijn persoonlijke verhaal wil vertellen. Zo hoop ik mensen te informeren over alle dingen die mij ook dagelijks gebeuren en ongemak bezorgen. Of nou ja, ongemak is nog zacht uitgedrukt.
Een van de ergste dingen van depressie vind ik het vertellen aan anderen, dat zou je niet denken aangezien ik jullie hier van alles vertel, maar het is wel zo. Voordat ik jullie vertel waarom, zal ik jullie iets meer over mijn depressie vertellen. Ik weet eigenlijk niet welke soort depressie ik heb, want ik heb van bijna alle soorten wel wat. Ik heb bijvoorbeeld de periodes van blijheid tussendoor wat dus op bipolaire of manisch-depressieve stoornis kan slaan. Maar soms heb ik hallucinaties wat op psychotische depressie kan slaan, en ik heb vaak minder zin in dingen die ik vroeger leuk vond, soms raak ik daar helemaal van het padje van als je me begrijpt. Dan ga ik bijvoorbeeld in mijn kamer zitten, waar ik spijt krijg van whatever ik niet gedaan heb, maar ergens ben ik ook blij, omdat ik niet gedaan heb wat ik ook niet wilde doen. Dit lijkt meer op zware of lichte depressie.
Oke, dus het ergste aan depressie vind ik het aan andere mensen moeten vertellen. Maar met die andere mensen bedoel ik de mensen waar ik het meest van hou. Degene die me altijd aan het lachen maakten, waarmee ik de leukste dingen gedaan heb en die ik gewoon niet uit mijn leven kan denken. Natuurlijk heb ik online vrienden die enorm veel voor me betekenen, maar online is het een stuk makkelijker om je gevoelens te delen. Als ik dit in het echt zou moeten vertellen, zou ik zo bang zijn. Meestal kun je via whatsapp ofzo je vrienden wel vertellen dat je depressie enzo hebt. Dat is geen enkel probleem en vaak zullen ze dan in real er wel over willen praten, maar dan heb je het moeilijkste gedeelte gehad. Maar het je ouders... Die personen die je vanaf het eerste moment van je leven al kennen. Die denken dat ze je door en door kennen. Ik zeg denken... Want ze kennen me nog half niet zo goed als dat ze denken. Tot op de dag van vandaag weten mijn ouders het nog niet. Maar mijn moeder heeft een vermoeden geloof ik. Ik wil het haar ooit wel vertellen en ik wil dit ook graag tegen haar gezicht zeggen, omdat ik weet dat het anders over gaat komen als ik het via de telefoon doe.
Wat ook enorm vervelend is, is dat mensen denken dat mensen met depressie altijd sad zijn. En dat is dus echt niet waar. We hebben goede en slechte dagen. Maar wat wij echt niet willen horen is: hey maar het gaat toch goed vandaag, dan heb je vandaag geen depressie. Nee. Dat is niet waar. Ik blijf nog steeds depressie hebben. Want depressie is zo veel meer dan alleen verdrietig of numb zijn. Over dat numb zo meer. Eerst wil ik praten over de energie die het kost.
Oke dus ik ben een best wel raar persoon en ik word elke ochtend wakker met hoofdpijn en spierpijn. Maar daarbij ben ik ook nog eens immens moe. I'm talking about dat ik bijna niet eens op kan staan zo moe. En nu hoor ik een aantal mensen zeggen van ja maar das logisch ik kan ook slecht opstaan. Maar het punt bij mij is dat het 1 uur s'middags kan zijn en dan kan ik nogsteeds niet opstaan. Ik kan een volle 12 uur geslapen hebben en dan nog ben ik moe. Je weet wel als je een keer een hele dag gesport hebt ofzo? Nou, precies dat voel ik de hele dag zonder dat ik überhaupt iets gedaan heb. Gewoon bestaan is al zo vermoeiend voor mij.
Dan nu over dat 'numb' gevoel. Ik heb vaak dat ik gewoon geen emotie voel. Nou ja niet perse geen emotie. Maar gewoon dat ik me heel apart en afwezig voel. Ik voel me dan moe, afwezig en gewoon niet blij, maar ook niet verdrietig. Dit gevoel maakt me echt letterlijk gek. Dat zijn ook vaak de momenten dat ik paniekaanvallen heb.
Ik zit tegen de rand van een burn out aan. Altijd stress, zelfs zonder dingen om over te stressen. Altijd moe. Mijn ademhaling is veel te snel en ik moet oefeningen doen om dat te verbeteren. Dat was nog iets waardoor ik wist dat er echt iets goed mis met me was. Ik kon niet meer normaal ademhalen. Normaal is als je zit en ongeveer 4 tot 12 x per minuut ademt. Ik doe 25x per minuut. Dat is ook een enorme energievreter. Te vaak ademen. Maar weet je hoe ontzettend naar het is om uit te vinden dat je iets wat je al sinds je geboorte doet, niet meer goed kan? Let me tell you, enorm naar.
Maar, gelukkig heb ik een aantal lieve vrienden die me er bij kunnen helpen en me door de lastigste periodes kunnen slepen. Ik heb vaak gehad dat het niet meer hoefde. Maar ik blijf hier voor mijn vrienden en familie. Als je wat kwijt wil mag je me altijd mailen, via wattpad, maar mag ook via de gewone mail. Mail dan naar: wattpaddingen@gmail.com.
Kusjes Lisa (Lisaaatjuuuh)
***
Maylene (MayleneHunt)
Hey! Ik ben Maylene, 18 en deal met depressie eigenlijk sinds ik elf ben, maar vanaf 2016 werd het heftig. Als gevolg van mijn depressie ontwikkelde ik vertrouwensproblemen, een angststoornis, agressieproblemen en verslaving.
Het begon bij mij eigenlijk bij een milde winterdip. Ik ben iemand die zonlicht nodig heeft om echt lekker te kunnen functioneren. Ik heb groen, bruin en blauw nodig, zonder die kleuren red ik het niet. December is leuk, totdat het januari wordt en alle lichtjes en lampjes weggaan, dat is wanneer ik me steeds minder goed begin te voelen en eigenlijk alles wegzakt in de duisternis.
In de winter was en ben ik gewoon wat minder sterk, maar het werd steeds meer een depressie. Het verdrietige werd ronduit verlammend.
Toen ik elf was, dacht ik het eerst na over hoe het zou zijn om niet langer meer te leven. Ik dacht na over hoe ik het zou aanpakken en hoe ik mijn begrafenis zou willen en wat ik in mijn brief zou zetten. Ik dacht een plan uit, zonder het echt te willen. Zie het meer als een schrijversverhaal. Ik was het karakter en mijn karakter had een nieuwsgierigheid naar de dood. Ik hoefde het niet zo nodig uit te testen, maar toch bleef het wel bij me hangen.
Ik werd toentertijd (daar was ik toen niet van bewust) emotioneel misbruikt, door één van mijn familieleden en dat werd met de jaren steeds erger. Ik onderdrukte vooral mijn gevoelens. Ik liet niets toe, lachte wat, maar verder liet ik niets zien. Om eerlijk te zijn werkte dat de eerste vier jaar (van leeftijd elf tot vijftien) best goed. Winters waren moeilijk, maar zomers gingen wel oké. Ik had geen reden om me zorgen te maken. Tot ik zestien werd en ik het eigenlijk niet meer aankon. De woorden van die ene familielid werden steeds erger, pijnlijker en zwaarder, naarmate die persoon ouder werd. In 2016 ging het steeds slechter en slechter. Ik ontdekte de kracht van pijn en begon aan mijn verslaving van selfharming. (Hier ben ik momenteel een boek over aan het schrijven. Meer informatie over deze verslaving vind je daar of in een latere editie van projectnietoké.)
In de winter van 2016 op 2017 heb ik een plan gemaakt om alles te beëindigen. (om mensen niet aan te sporen hetzelfde te gaan doen ga ik niet vertellen hoe.). Ik was dichtbij genoeg om het te doen, maar heb het niet gedaan, omdat ik precies op het moment dat ik het wilde doen, een berichtje kreeg van een vriend om iets leuks te gaan doen. Om eerlijk te zijn, dacht ik dat iedereen me vergeten was, maar dat waren de gedachten van een verlorene. Die vriend heeft mijn leven gered en daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor.
Vanaf 2017 begon ik dingen ook wel anders te zien en besloot ik dat doodgaan niet echt handig is, dus dat plan schoof ik maar van tafel. De neerslachtigheid daarentegen, schoof ik niet zo makkelijk van tafel en dat bleef vooral. Overdag was ik emotioneel gezien een steen en 's nachts kon ik niets anders doen dan huilen. Ik werd gek van mezelf. Toch begon ik met andere mensen die hetzelfde probleem hadden, te praten en te helpen, wat voor mij een drijfveer was om te blijven leven. Als ik zou gaan, zou dat reden zijn voor die persoon om ook te gaan en dat kon ik niet op mijn geweten hebben liggen. Ik kon niet gaan.
Zoals Lisa ook al zei: depressief zijn is ontzettend vermoeiend. Je bent constant bezig met schijn ophouden. Ik stapte in de ochtend op de fiets en op het moment dat ik op het schoolterrein kwam, stond ik even stil en zei tegen mezelf: "Kom op, lach. Het is over zeven uur over." en dat is wat ik deed.Ik begon uren te tellen. Ik zette een lach op, stapte het school terrein op en deed wat ik deed. Als ik weer van het schoolterrein afstapte, liet ik mijn masker daar achter en ging naar huis. Dit ging maar door en door en door, tot eigenlijk 2018.
In 2018 was het genoeg. Ik kreeg steeds vaker woedeaanvallen uit het niets. Ik kon zomaar heel boos worden als baby's begonnen te huilen, of oudere mensen niet snel genoeg liepen. Het werd zo erg dat ik de neiging kreeg die mensen iets aan te doen. (Maak je geen zorgen, ik heb een gigantisch goed controle vermogen. Er is niets gebeurd.) Het probleem met dat controlevermogen was dat ik het aan het eind van de dag wel kwijt moest en dat resulteerde in meer littekens. Ik kon niet meer normaal leven, door mijn agressie (terwijl ik eigenlijk helemaal geen agressief persoon ben.). Als ik niet snel iets zou doen, zou het helemaal fout gaan. Ik wist dat ik ergens kon eindigen waar je alleen maar in films eindig en dat risico wilde ik niet nemen. Ik wist dat ik gevaarlijk bezig was, dus heb ik mijn moeder gevraagd een afspraak te maken met een therapeut (het was geen psycholoog, want ik wilde mijn verhaal niet vertellen aan een huisarts, maar we hebben het op een andere manier opgelost. Die man was een kennis van ons.) Dus begin dit jaar (2018) ben ik daarheen gegaan, vertelde mijn verhaal en hij gaf me feedback.
Degene die mij emotioneel misbruikte, verdween uit mijn leven in 2018, waardoor het luchtiger werd in huis. Ik vertelde mijn ouders na zeven jaar pas wat er eigenlijk al die tijd met mij aan de hand was. note: Doe dat niet. Houd het niet zo lang voor je, het breekt je van binnenuit helemaal af. Echt, ik meen het.
Ik ben steeds meer gaan schrijven om het kwijt te kunnen. Ik verwerk(te) het veel in mijn boeken. In al die boeken staat mijn hele verhaal (met natuurlijk fictiedetails erbij.). En dat doe ik eigenlijk nog steeds wel, maar nu minder voor mezelf, maar meer om mensen duidelijk te maken wat het is en hoe het voelt.
Depressie is zwaar, maar daar struggle ik niet het meeste mee. De verslaving aan pijn die eraan vast zit, is zwaar een de schaduw die erbij komt. Bij mij gaat die depressie niet echt weg. Ondanks het feit dat ik sinds 2018 eigenlijk weer grotendeels oké ben, kan het weer zomaar omslaan en dat gebeurt ook best nog wel eens. Ik houd een mooddiary bij en kan zo zien hoe mijn maanden eruit zien. Ik kan zo op een ochtend opstaan en alles kan mis zijn, alsof ik nooit uit die put gekropen ben. Het is altijd een schaduw die over je heen hangt. Dat vind ik nog wel het zwaarste.
In 2018 kreeg ik een vriend en in het begin was ik heel bang dat hij me niet leuk zou vinden als hij wist wat mijn verhaal was. Toch heb ik het hem verteld en hij was er heel begripvol voor.
Dus, mocht je bang zijn dat mensen je veroordelen over dit, geef ze een kans. Doen ze het wel, zijn ze het niet waard. Alleen de mensen die je nemen zoals jij bent, met alles erop en eraan, zijn de mensen die je moet houden.
Nu gaat het een stuk beter en studeer ik social work om mensen met dit soort problemen te kunnen en mogen helpen.
Share your story.
- Maylene
ALTERNATIEF PERSPECTIEF
Depressie en alle andere onderwerpen die we met projectnietoké gaan bespreken, zijn veel voorkomende situaties waar je misschien ooit mee in aanraking zal komen. Misschien niet rechtstreeks of niet echt persoonlijk, maar mogelijks wel in je omgeving. Wat belangrijk is en blijft is dat het bespreekbaar moet worden en daarvoor streven wij van projectnietoké.
Zelfs zonder zelf depressie te hebben, is het mogelijk dat je leeft met depressie in je omgeving. Belangrijk is dan hoe je daartegenover staat en hoe je die mensen in je omgeving kan steunen. Voor mensen uit de omgeving, zoals ikzelf, is het gevoel van onmacht of machteloosheid het zwaarste. Je ziet de mensen waarvan je houdt, het moeilijk hebben en je kunt ze met geen mogelijkheid helpen. Daarom toon ik met dit hoofdstuk een alternatief perspectief ten opzichte van depressie.
Ikzelf ben niet depressief, maar mijn vader en broer zijn dat wel. Dit kan soms beangstigend zijn omdat aanleg tot depressie wel zeker genetisch bepaald is. In mijn familie was de eerste stap het aller moeilijkste. Het toegeven of beseffen dat er sprake is van depressie.
Mijn vader is een fantastische man, met heel veel veerkracht, die een paar tegenslagen teveel heeft gekend in zijn leven. In mijn familie is er altijd al sprake geweest van psychische problemen, maar deze werden gewoon onder tafel geveegd. "Zolang het uiterlijk niet te zien is aan iemand, is er niets mis", werd er altijd gezegd. Wat juist belangrijk is in zo'n situaties, is erover praten.
In het hoofdstuk "Wat je moet weten / wat te doen". Vindt je tips over hoe je mensen in je omgeving met depressie kunt helpen of ondersteunen. Wat voor mij het belangrijkste was, was onvoorwaardelijke liefde tonen. Er is een reden dat deze mensen in je omgeving zijn en je ze daar ook houdt. Vrienden, familie, ouders, partners. Wie dan ook. Ze staan dichtbij je en je wilt er alles aan doen om hen te helpen. Wat soms ook belangrijk is om te beseffen, dat het niet aan ons is om alles op te lossen, er gewoon zijn voor die persoon, kan al voldoende hulp bieden.
MARISHA'S OUDERS WILLEN GEEN HULP VOOR HAAR ZOEKEN
Marisha (17) houdt van tekenen, schrijven en katten. Op het eerste oog zicht is ze gewoon een normaal meisje dat in het laatste jaar van haar middelbare schoolperiode zit, maar schijn bedriegt.
Marisha had dagen waarbij ze zich somber voelde en ze voor niks meer energie had, maar hoe weet je nou zo zeker dat het geen dipje is maar echt richting een geestelijke ziekte gaat?
"Sinds groep vijf voelde ik me al heel vaak slecht, maar dan ben je nog jong en zie je het niet echt als een heel groot probleem. In de derde klas werd het erger," vertelt ze.
Wanneer anderen zich slecht voelde en ik me wel oké voelde, had ik het gevoel alsof ik het allemaal fakete. Alsof ik het allemaal deed voor aandacht. Ik heb het wel met mijn vrienden erover gehad, maar het leek wel alsof het erger was bij mij. Ik denk dat ik het pas echt merkte dat wanneer anderen zich somber voelde, ze nog gewoon dagelijkse dingen konden doen, maar ik gewoon voor niks energie had.
Doordat ik zolang met deze gevoelens loop ben ik soort van gewend geraakt aan dit gevoel. Als ik een keer blij ben dan voelt het raar en dan wacht ik bijna, totdat het gevoel terugkomt. Het is soort van een comfortzone voor me geworden.
Ik vind de weg naar herstel een grote en een moeilijke stap, omdat ik gewoon niks tegen iemand kan en durf te zeggen. Ik heb al met vier verschillende soorten mensen gepraat, maar er komt niet meer uit dan 'ja' of een klein gemompeld zinnetje. Meer krijg ik er niet uit. Ik heb nu wel een vertrouwingspersoon, een online psycholoog en iemand van de jeugdzorg, maar graag zou ik wel gewoon echt face 2 face hulp willen. Mijn moeder weet niet dat ik een online psycholoog heb en al die andere dingen. Ik weet niet echt hoe ze zou reageren als ze ervan af wist.
Als ik mijn moeder vraag of ze al een afspraak heeft geregeld met de dokter ontwijkt ze het allemaal een beetje. We zijn inmiddels een paar maanden verder en er is nog niks gebeurd sinds ik het haar soort van heb verteld. Mijn moeder weet wel hoe ik me voel, maar ze begrijpt het niet. In haar ogen heb je een reden nodig om verdrietig te zijn, terwijl er niet altijd een reden ervoor is. Ergens denk ik dat ze bang is voor de waarheid, omdat ze zelf weet dat ze er veel mee te maken heeft. Ik denk dat ze het ergens probeert te ontkennen en niet wilt geloven dat er écht wat met mij aan de hand is. Ergens begrijp ik dat wel, maar ik had liever gewild ze me zou (proberen) te begrijpen. Ik heb een stiefvader, maar met hem heb ik niet echt een goede band en hij weet het ook niet echt. Dat wil ik ook graag zou houden. Ik vind het moeilijk om hierover te praten, niet alleen met mijn ouders met iedereen eigenlijk. Behalve op het internet, dan type ik hoe ik me voel en hoef ik mensen niet aan te kijken.
Ik heb een soort van verhaal geschreven over alles in me leven wat mij heeft gemaakt tot wat ik ben in de vorm van een brief aan mijn moeder. Ze gaat het nu nog niet lezen in ieder geval, misschien wel nooit, maar het was wel een hele opluchting om het te schrijven. Kunst helpt me heel erg op mijn slechte dagen. De dingen die ik voel schrijf ik op in gedicht vorm en in heel erg veel muziek kan ik me vinden. Het helpt niet echt, maar het is wel fijn.
CELEBRITIES: GERARD WAY EN TYLER JOSEPH
Ook bekende mensen lijden soms aan depressie, en ook bekenden mensen hebben het niet altijd even makkelijk. Ik schrijf ook een stukje over celebrities met depressie, om zo duidelijk te maken dat het niet vreemd is dat het je overkomt. Zoals Gerard Way in een interview zei: "everybody gets depressed sometimes"
Laten we het eerst hebben over Gerard Way. Waar kun je hem van kennen? Enkele van jullie zullen hem wel kennen, maar misschien als ik wat over hem vertel sommige zich misschien herinneren wie het is.
Gerard Way was *snik* zanger in de band my chemical romance. Toen de band op 22-04-2013 uit elkaar ging, besloot hij een solo album uit te brengen (Hesitant alien) hij heeft toen getourd en is nu vooral bezig met het schrijven/tekenen van stripboeken. (Misschien kennen jullie het stripboek "Umbrella academy"?) Maar oké, genoeg over wat hij nu doet, laten we eens wat dieper in zijn levensverhaal duiken.
Gerard zat in zijn tienerjaren al niet goed in zijn vel. Hij werd gepest op school en heeft daardoor zelfs van school gewisseld, maar het heeft niet geholpen. Hij woonde niet in een veilige buurt, en kon dus niet op straat spelen. Zijn tijd besteede hij aan het bedenken van andere werelden, met zijn broertje Mikey Way. En het tekenen van stripboekpersonages.
Tijdens 9/11 werkte Gerard bij een bedrijf als tekenaar, en zag 9/11 gebeuren. Hij zag dode lichamen uit de lucht vallen. Dat was het moment waarom hij dacht: "Ik moet iets goeds voor de wereld doen" dat was het moment waarop hij my chemical romance oprichtte, die toen bestond uit Mikey Way (zijn broertje), Ray Toro, en Matt Pelissier
Hun eerste optredens bestonden vooral uit veel alcoholische dranken drinken en enkele keren zelfs drugs gebruiken. Wat hem wel beviel, aangezien hij hierdoor alles vergat.
Na een tijd werd drummer Matt vervangen door Bob Bryar en kwam Frank Iero als tweede gitarist bij de band om het geluid op te vullen.
Gerard's alcohol en drugsgebruik veranderde in een verslaving. Een avond liep het extreem uit de hand. Gerard was overgestapt op cocaïne, en lag knock out in de bus van de band. Toen hij wakker werd besefte hij dat hij het niet meer wilde, dat hij niet meer wilde leven. Dit was het moment waarop hij zich realiseerde dat hij een depressie had. Hij heeft toen zijn tour manager gebeld, die hem vertelde dat hij de andere tour manager, die met hen op tour was, wakker moest maken. En dat deed Gerard. Gerard en de tour manager hebben toen gewandeld en gepraat, en toen heeft Gerard besloten dat hij af ging kicken van de drugs en de alcohol.
Na 17 dagen was Gerard volledig clean (wat overigens heel erg snel is na een verslaving).
Gerards zang werd veel beter, en hij was meer zichzelf.
Nadat het laatste album van de band uitkwam, (Danger days; true lives of the fabulous killjoys) had hij een terugval. Hij at bijna niks, en begon weer aan de drugs. Ook daarna is het hem gelukt weer clean te worden.
22 maart 2013 heeft de band besloten uit elkaar te gaan, niet omdat ze ruzie hadden, maar omdat dat beter zou zijn. Mikey was bang dat als hij langer in de band zou blijven hij terug zou vallen in zijn verslaving (hij had net als Gerard ook een verslaving gehad)
Nu is Gerard gelukkig getrouwd, heeft een dochter, en doet wat hij leuk vind: het schrijven van stripboeken en aan muziek werken.
Hoe veel terugvallen je ook hebt, en hoe ongelukkig je je ook voelt: je kunt het. Ookal heb je er zelf geen vertrouwen meer in, je kunt het.
Toch wil ik het ook nog even kort hebben over de muziek van My Chemical romance. Ook MCR maakte muziek met belangrijke onderwerpen, en betekenissen.
Famous last words: Dit lied schreef Gerard voor Mikey toen Mikey de band wilde verlaten, en Mikey bleef uiteindelijk in de band.
I'm not okay: Gerard schreef dit lied over een meisje waar hij verliefd op was op school, maar vond allemaal foto's die het meisje had gemaakt met haar vriendje, en Gerard was teleurgesteld.
Tijdens een concert heeft Gerard gezegd dat dit een lied is voor iedereen die ooit ontrouw of onzeker is geweest.
Helena: dit lied schreef Gerard voor zijn overleden oma, als haatbrief naar hemzelf omdat hij op tournee was tijdens haar laatste dagen.
Laten we het nu over Tyler Joseph hebben, die waarschijnlijk wat meer van jullie kennen. Tyler Joseph is de zanger van de band Twenty øne piløts. (En hij bespeeld eigenlijk alle instrumenten behalve drum voor de band) je weet wel, die band van de liedjes "stressed out" en "ride"?
Twenty øne piløts heeft veel diepe lyrics, over depressies, angsten, etc.
Maar zoals Tyler zei: "Our shows aren't depressing at all. They're a celebration, because you made it, and you're alive"
(Het was iets in die trend, ik kan het niet meer op internet vinden ughh)
Ik neem even het lied "stressed out" als voorbeeld, aangezien de meeste van jullie die wel zullen kennen.
Een lyric van dit lied is: "my name's Blurryface and i care what you think"
Blurryface, wat overigens ook de titel van het album is, staat voor alles wat een persoon onzeker kan maken.
Tyler heeft ook een depressie, en last van veel angsten. Op de middelbare schreef hij al liedjes over zijn angsten, en heeft die uitgebracht op zijn album "No phun intended" (die staat overigens alleen maar op YouTube) hij was bang voor de oordelen van zijn ouders, maar lied toch altijd zijn liedjes horen.
Op Twenty øne pilots hun eerste "echte" album, wat overigens ook Twenty øne piløts heet, staan nog meer nummers met diepe betekenissen, (ik haal er nu de meest duidelijke uit)
Friend, please: over de betekenis van dit lied zijn heel veel verschillende meningen, maar ik denk dat het (heel kort samengevat) een vriend is die een andere vriend verteld geen zelfmoord te plegen.
Addict with a pen: ik denk dat dit lied gaat over in dit geval Tyler, die tegen de (depressieve) gedachtes in zijn hoofd praat. (Maar nogmaals, over de betekenissen van dit album zijn zoveel verschillende meningen en soms denk ik er weer anders over)
Screen: hierover wil ik eigenlijk niet teveel vertellen, maar het stuk waarin Tyler zingt "We're broken people" raakt me gewoon echt. Ik las in een comment op YouTube dat wanneer dit live gespeeld werd, iedereen "We're broken people" meezong, en ik vind het gewoon een heel mooi iets. Samen sta je sterk.
Tijdens de AMA's in 2016, waar Twenty øne piløts voor genomineerd was. Toen ze hadden gewonnen, en ze dus het podium op moesten, trokken ze hun broek uit en gingen ze in hun onderbroek op het podium staan. Ze wilde zo laten zien dat je niet bang hoeft te zijn, en ookal was dit heel erg eng voor Tyler, en natuurlijk ook Josh, maar ze deden het toch.
Tyler en Josh hebben besloten om andere te helpen, door middel van hun muziek, en dat is ze gelukt.
Uitgegeven boeken:
Door: hesitantstardust
1: All the Bright places (NL: Waar het licht is")
Auteur: Jennifer Niven
Prijs: EN paperback: €7,99 EN hardcover: €14,99 NL e-book: €9,99 NL paperback: €19,99
(Prijzen zijn gebaseerd op bol.com, maar zijn op veel andere websites ook voor dezelfde prijs aan te schaffen.)
Theodore Finch is gefascineerd door de dood en denkt vaak na over het moment waarop hij een einde aan zijn leven zal maken.
Violet Markey telt de dagen af tot ze kan gaan studeren zodat ze niet meer geconfronteerd hoeft te worden met de dood van haar zus.
Vanaf het moment dat Finch en Violet elkaar ontmoeten op de klokkentoren bij hun school, groeit er een vriendschap tussen hun.
Het boek gaat over depressie, trauma's en suïcidale gedachten. Violet's zus is omgekomen tijdens een auto-ongeluk, waar violet zich nog steeds schuldig over voelt, ookal was er niks wat ze kon doen om het te voorkomen. Enkele momenten heeft violet er daardoor ook over nagedacht om zelfmoord te plegen, vooral op de klokkentoren. Ze had het gevoel alsof ze het recht niet had te leven, en haar zus die omgekomen was, eigenlijk wel.
Theodor Finch, oftewel Finch, heeft een depressie. Eigenlijk wacht hij gewoon tot de dag komt dat het tijd is om zelfmoord te plegen. Hij wacht op zijn eigen dood. De enige reden dat hij in leven blijft is Violet.
Eigenlijk houden violet en Finch elkaar in leven.
Het boek laat zien dat er daadwerkelijk redenen zijn om te blijven leven, ookal denk je soms van niet. Ook laat het boek zien dat het leven niet bestaat uit alleen zonneschijn, maar soms ook onweer, langer dan je eigenlijk vol kunt houden.
2: It's kind of a funny story
Auteur: Ned Vizzini
prijs: e-book: €9,18 paperback: €9,99
Craig doet er alles aan om toegelaten te worden door een hele goede, en exclusieve school. En dat lukt. Wanneer hij op de school begint, ontdekt hij dat hij een ''gemiddelde'' leerling is omringt door ''hoog boven gemiddelde'' leerlingen. Hij ontwikkeld hierdoor een angststoornis, en krijgt last van een depressie. Op een avond wanneer hij er eigenlijk een einde aan wilde maken, besluit hij toch de hulplijn te bellen. Op verzoek van de hulplijn, checkt hij zichzelf in in het ziekenhuis. Hij komt terecht op een afdeling met psychiatrische patiënten, en maakt zich veel zorgen over school, na enkele dagen maakt hij vrienden, en maakt zich minder zorgen over school...
Het boek maakt goed duidelijk hoeveel stress school kan leveren voor jongeren, en welke gevolgen dit kan hebben. Het geeft een realistische weergave van depressie en angststoornissen, en laat zien dat hulp vragen oké is. Het boek laat zien dat de hulplijn bellen niet vreemd is, maar een verstandige keuze, wat ik erg goed vind.
Het boek is helaas alleen maar in het Engels te krijgen, maar persoonlijk vond ik het Engels wel te doen. Er werden niet heel veel moeilijke Engelse woorden in gebruikt, en als ik af en toe een woordje niet wist kon ik vaak uit de rest van de zin nog wel opmaken wat het betekende.
Boeken van Wattpad:
Door: Maylene Hunt
1: Gedachten met lijm
Auteur: hesitantstardust
Status: On Hold
Flaptekst: De 15 jarig meisje Amora, is depressief en bang voor de toekomst geworden nadat haar zusje, Ariadne plotseling zelfmoord heeft gepleegd. Ariadne heeft nooit en brief achtergelaten, en ook nooit verteld waarom ze het ging doen. Het kwam onverwacht van de ene dag op de andere. Amora kan Ariadne's dood niet verwerken, en zakt steeds dieper in de put.
Gedachten met lijm is ook een jeugdboek over depressie. Traumatische ervaringen en suïcidaliteit spelen een grote rol in het verhaal. Het boek behandelt angst, depressie, en zelfmoord.
Het verhaal gaat over de vijftienjarige Amora, die na het verliezen van haar zusje Ariadne, in een depressie belandt. Ze is bang voor de toekomst en weet niet goed wat ze moet doen.
Tot ze op een dag Scott ontmoet in de bibliotheek. Ze hebben allebei iets gemeen: boeken.
Ook Scott heeft zijn eigen verhaal. Ook hij is depressief en suïcidaal, maar hij weet niet precies waarom. Samen, twee gebroken mensen, vormen ze een geheel.
Het boek heeft een realistische kijk op depressies en het gevoel erachter. Het boek is geschreven van huis Amora's perspectief, waardoor je een goed beeld krijgt van wat iemand met depressie meemaakt. Het boek laat zien dat kleine dingen in leven soms juist de betere en mooie dingen zijn.
2: Vleugels van papier
Auteur: MayleneHunt
Status: voltooid
Flaptekst: Noah, een basketbaljongen die van de decaan vandaan kwam.
Soleil, het nieuwe meisje, dat naar de decaan ging.
Ze passeerden elkaar in de gang. Zij lachte naar hem. Een onbetaalbare lach, die hij maar twee keer daarna zag. Wat hij toen niet wist, was dat er achter die glimlach zo veel meer zat. Wat begon met een glimlach eindigde met zo veel vragen. Schijn bedriegt.
Vleugels van papier is een jeugdboek met als hoofdthema depressie. Ook eetstoornissen spelen een rol, maar niet de hoofdrol. Het boek behandelt depressie, eetstoornissen, pesten en familieproblemen.
Het verhaal gaat over de zeventienjarige Soleil die kortgeleden naar een nieuwe plaats is verhuisd. Ze is nieuw en niemand kent haar echt.
Noah, een basketbaljongen, werkt in de tomatenkassen, waar Soleil ook nieuw werkt. Ze zijn samen partners. Noah komt steeds meer te weten over Soleil, die toch behoorlijk veel lijkt te verbergen.
Het verhaal is geschreven vanuit Noah's point of view, specifiek gedaan om de lezer te laten zien hoe een depressie eruit kan zien. Soleil verbergt van alles voor de wereld. Langzaam komt Noah erachter wat er nu precies aan de hand is, net als de lezer.
Om hulp vragen maakt je niet zwakker, juist sterker.
3. Dieper dan de Stilte
Auteur: Lowalowa1
Status: Lopend
Flaptekst: Mijn naam is Nisha, en dit is mijn verhaal, het verhaal over de vele puzzelstukjes van mijn leven die op geen enkele manier op elkaar lijken te passen. Het verhaal over anders zijn dan de wereld. Een wereld waarin dat niet wordt geaccepteerd.
Mijn leven in puzzelstukjes is een jeugdboek met hoofdthema depressie en autisme. Het boek vertelt het verhaal van Nisha. Ze heeft autisme en belandt daardoor in een depressie. Het wordt erger en erger. Ze besluit het leven nog een kans te geven.
Het boek beschrijft autisme op een hele mooie manier. Mensen lijken niet goed te beseffen dat mensen met autisme snel in een depressie belanden, omdat het als een ziekte weggezet wordt. Het boek leert je dan ook hoe het is voor zulke mensen.
Het boek schetst een realistisch beeld van zowel depressie als autisme.
HULPLIJNEN
Wanneer je denkt hulp nodig te bel de hulplijn. Wanneer je twijfelt of je hulp nodig hebt. Bel de hulplijn.
Er zijn verschillende hulplijnen, gespecialiseerd in verschillende onderwerpen.
Natuurlijk kun je ook altijd met een van ons praten, wij staan altijd voor je klaar. Je kunt ons mailen (projectnietoke@gmail.com) je kunt ons een berichtje sturen naar ons wattpad account, of een berichtje sturen naar een van onze leden (te vinden in het volgend lijstje van ons wattpad account)
Stay safe.
Comments